Bana kanser tanısı konduğunda dünyanın sonu geldi zannettim. Asrın vebası sonunda beni de bulmuştu. Olabilecek en kötü hastalık kanserdi. Bundan kurtuluş yoktu. Bu ne büyük şanssızlık, bu ne büyük haksızlıktı. İlk birkaç günden sonra, duyularımın hassaslaştığını fark ettim ve çocuklarımın gözlerinde, ümitsizliğimden doğan üzüntüyü gördüm. Hastalığa karşı mücadelemin ilk motivasyonu budur: beni sevenleri üzmemek.